- حسین تفلیسی (حُ سَ نِ تِ)
معاصر آقامحمد بن محمدرفیع جیلانی. از علمای سدۀ دوازدهم هجری. او راست: تفسیر قرآن. ساکن اصفهان بود و در آنجا درگذشت و در قبرستان آب بخشان دفن شد. (ذریعه ج 4 ص 267)
معنی حسین تفلیسی - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(حُ بَ تَ)
لغت نامه دهخدا
ابن ابراهیم بن محمد التفلیسی. مکنی به ابی الفضل و ملقب به کمال الدین. شیخ ادیب. یکی از مشاهیر علوم و حکمت و هیئت و هندسه و نجوم و لغت، صاحب تصانیف بسیار در علم طب و نجوم و لغت و جز آن. وی از قدماء حکما و قدوۀ مهندسان عصر خود و در معالجات صاحب رأی صائب بود. او راست: کتاب تقویم الادویه. کتاب تلخیص علل القرآن. کتاب بیان النجوم. قانون الأدب فی ضبط کلمات العرب، به فارسی. و آن در مجلدی خطی متعلق به حاج محمد آقای نخجوانی که حاوی لغت نامۀ اسدی و همین قانون الادب بود موجود است و بعلاوه کتابی دیگر از حبیش در آنجا هست که قوافی را به ترتیب حروف تهجی جمع کرده بود. و او راست: کامل التعبیر، به فارسی و آن را برای قلج ارسلان رومی نوشته است و این کتاب را خضرنامی برای سلطان سلیمان عثمانی به ترکی ترجمه کرده است. و نیز او راست: جوامعالبیان در ترجمان قرآن در غریب قرآن بزبان فارسی و در مقدمۀ آن از ترجمان القرآن ابوجعفر بن محمد بن خلیل زوزانی نقل کند. حبیش به سال 625 هجری قمری وفات کرده است. و رجوع به حبش بن ابراهیم بن محمد تفلیسی شود